અબજ દાઝે છે
હોય ખામી તો સમજ દાઝે છે,
કો’ ચડે ઘોડે, સહજ દાઝે છે.
કામવા પૈસો નથી બળ તોયે,
સ્વપ્નમાં તેના અબજ દાઝે છે.
કાગડા જેવા અવાજે ગાતો,
તેમને જોઈ તરજ દાઝે છે.
કામ પોતાનું કરાવી લેતો,
અન્ય મારે જખ, ગરજ દાઝે છે.
હોય ‘સાગર’ અન્યનું લીધેલું,
યાદ રાખે તો મગજ દાઝે છે.
મળી ગૈ (હઝલ)
ભાગતી આફત આ દિશામાં વળી ગૈ,
સાચવેલી મૂડી બધી પીગળી ગૈ.
માનતો કે આધાર મારો થવાની,
રાખું હું ટેકો તે પહેલા ઢળી ગૈ.
ઠેકતો રસ્તા આફતોથી ડરીને,
આડ-રસ્તેથી આજ સામે મળી ગૈ.
મોજ-મસ્તી માટે છુપાતો રહેતો,
નાચતા બીજી સંગ આજે કળી ગૈ.
આગ બીજી ‘સાગર’ ન તેને દઝાડે,
આજ ઈર્ષાની આગમાં તે બળી ગૈ.
પતંગ ઊડે-પડે
પહેલા ખુદને પતંગની જેમ ઉડાડે,
ને પછી દોર કાપીને ચત્તોપાટ પછાડે.
ઈર્ષાની આગમાં નિરંતર રહે બળતો,
નજીકમાં જાય તેને ભયંકર દઝાડે.
ખાવી છે કેરી ને આંબે ચડવું પણ નથી,
ક્રોધે ભરાય ને પછી મૂળને જ ઉખાડે.
વાંદરાની જેમ છલાંગો મારતો ફરે,
ઊંઘતાને સળી કરી અચાનક જગાડે.
બીજાંને ભગાડવા છે હોશિયાર ‘સાગર’,
પણ બલા તેને પૂંછડી પકડી ભગાડે.
આ નગરમાં
દમીયેલ બધાં ઘર આ નગરમાં.
મુંડે અસ્તરા વગર આ નગરમાં.
કંસ છે બંદૂકધર આ નગરમાં.
મોંઘેરા છે સ્વાદવર આ નગરમાં
મારો ખોવાયો છે વર આ નગરમાં.
ખબર નથી
પરિણામ શું? અખતરાને ખબર નથી,
દાઢી છોલાશે એ અસ્તરાને ખબર નથી.
માનવ બનીને પણ રહેતા બેધ્યાન,
કોનો દિ’ બગાડશે, કચરાને ખબર નથી.
વંટોળિયાએ આવી તેને ઉડાડ્યું ઊંચે,
કોની માથે પડશે, પતરાને ખબર નથી.
ઘાસ લીલું જોઈને મૂકી દોટ ઝડપથી,
જીવશે કે મરશે, બકરાને ખબર નથી.
બલા ડંખ મારવા લાગી ગઈ ‘સાગર’,
ક્યાં જઈ દબાશે, મગતરાને ખબર નથી.
ભલું પૂછવું
કદી સસલું સિંહને ખાય તો ભલું પૂછવું,
ને માલિક પટાવાળો થાય તો ભલું પૂછવું.
સલામ ભરે સામે તો ‘સાહેબ, સાહેબ’ કરી,
પાછળથી માછલાં ધોવાય તો ભલું પૂછવું.
ગરજે ગધેડાને બાપ તો પહેલાથી કીધો,
ગધેડીને ‘મા’ કહી પૂજાય તો ભલું પૂછવું.
માંસ-મટનની સૌને ખુશબૂ વહેતી લાગે,
ને અત્તર છાંટેલા ગંધાય તો ભલું પૂછવું.
બલા આવી બબડતી, તું કર ન મોટી મોટી,
વોંકળા ‘સાગર’ થૈ લહેરાય તો ભલું પૂછવું.
યુવાની
ચાપલાવેડા વગાડે છે યુવાની,
લાજ-લજ્જાને ભગાડે છે યુવાની.
મન મસાણે જાય, ચસ્કે જીભ ચોટે,
પ્યાસ બીજામાં જગાડે છે યુવાની.
બાટલીના સંગમાં એવો ઘુમાવે,
ઉકરડો અંગે લગાડે છે યુવાની.
ભટકે છે શેખચલ્લી-શો બનીને,
ગાદલાં તોડી જગાડે છે યુવાની.
ત્યાં અટકચાળે જ ચંપલ ખાય ‘સાગર’,
થોબડો ખુદનો બગાડે છે યુવાની.
ગુંદરની જેમ
રહે દૂર ગુંદરની જેમ ન ચોટ,
દૂર રહીશ તો જશે તને ન ખોટ.
બનતો નહિ પાડો, ખાવાની રીતે ખા,
બાપનું ગણીને બધું અન્ન ન બોટ.
રહીશ ડગલે ડગલે છેતરાતો,
સંસારે તારા જેવો ગણાશે ન ભોટ.
ઝાંઝવા પાછળ મૃગ ભાગે એ ખરું,
તું ઝાંઝવું બનીને મૂકીશ ન દોટ.
બલા છે ‘સાગર’ ખરી રાજકારણી,
પણ ભિખારી બનીને માગે ન વોટ.
વિટંબણા
આવું બધું દાદાગીરીએ કરેલ છે.
રંગ ન જવાની પ્રભુ ગેરેન્ટી આપે,
તોયે પાવડરથી ઘર ભરેલ છે.
ઈચ્છા હોય તો ભાઈ દોડીને આવજો,
મૃત્યુની અહીં હરરાજી રાખેલ છે.
હવે હડકવાની રસી પણ મળે,
માનવડંખની દવા ક્યાં બનેલ છે.
‘સાગર’ અટવાયો એ વિટંબણામાં,
મારું આ મન આજ કેમ ભમેલ છે?
સખી તારી વાતડીમાં પતંગો ઊડે
સખી તારી વાતડીમાં પતંગો ઊડે,
પતંગો ઊડે આભ-ધરતીને સાંધે,
સખી તારી…
ખાલી મનમાં નવો ઉમંગ ભરવા,
મીઠી મીઠી વાતોથી મનને હરવા,
લાગણીથી લાગણીના તંતુને બાંધે,
સખી તારી…
તલસાંકળી, મમરાના લાડુ લીધા,
ખુશ રહીને ખુશીનાં અમૃત પીધાં,
બધે માનવતાનાં મિષ્ટાન્ન રાંધે,
સખી તારી…
સંપનો બાગ કેવો લાગે અનેરો,
સહકારના આયનામાં ખીલે ચહેરો,
પછી ઉકેલ મળી જાય વાંધે-વાંધે,
સખી તારી…