ખુરશી
(ભારત દેશમાં
સહન કરે
બે જ પાત્રો,
એક જનેતા
અને
બીજી જનતા…)
માનવને મહાન બનાવે ખુરશી,
ઝળહળતું માન અપાવે ખુરશી.
આવડી જાય એનું કરતા જતન,
તો પ્રભુ તરીકે ઓળખાવે ખુરશી.
મોહિની બનીને આવી છે સંસારમાં,
ભ્રષ્ટાચારમાંયે સપડાવે ખુરશી.
એતો ગણાય છે ચંચળતાની દેવી,
ને ગુંડાગીરી પણ કરાવે ખુરશી.
બનાવી પણ શકે છે પૈસાનો દાસ,
નૈતિક પતનમાં પડાવે ખુરશી.
‘સાગર’ ચખાય જો એકવાર સ્વાદ,
પછી વારંવાર લલચાવે ખુરશી.
દશા અમારી
જાળ નાખે મવાલી, ફસાતા અમે,
આંગળીની કમાલે મરાતા અમે.
રંગનો જાદુ ને મગજનું કામ છે,
એ દુકાને જઈ છેતરાતા અમે.
આંખને આમ તો ફેરવીએ બધે,
આથડી પથ્થરે લંગડાતા અમે.
કેમ રાખે હરાયાતણી નાતમાં,
કતલખાને સદા મોકલાતા અમે.
સમયની ખેંચ ‘સાગર’ બધાને નડે,
ઝટ પહોંચી મસાણે બળાતા અમે.
રાખે છે
મજાની જાતને બેહાલ રાખે છે,
ચડાવી રંગ આંખો લાલ રાખે છે.
ખબર તેને હશે ડફણાં પડે એવી,
લગાવી તેલ રીઢી ખાલ રાખે છે.
થવાનો હોય જાણે જાતિમાં બદલો,
ગધેડાં નાર જેવી ચાલ રાખે છે.
નથી નાણું છતાં દેખાવ છે મોટો,
ઘસીને અસ્તરો તે ટાલ રાખે છે.
ગતાગમ આમ તો ‘સાગર’ નથી ઝાઝી,
તમાચો જ્યાં પડે ત્યાં ગાલ રાખે છે.
આડા નડે
કરમ-બુંધિયાર બધે આડા નડે,
ભેંસને દોહવા જતાં પાડા નડે.
બાયલા પણ આગળ વધવા મથે,
રસ્તા ઉપર પડેલા ખાડા નડે.
દારૂડિયાને એમ ખૂબ પીને ઊડું,
ને સરકારી નિયમોના વાડા નડે.
દુર્બળને શાંતિથી જીવવાનો શોખ,
ગુંડા પહેલવાનના અખાડા નડે.
‘સાગર’ને નીકળવું છે સારા કામે,
વચ્ચે રોજ બલા જેવા બિલાડા નડે.
લટકાં-ઝટકાં
દોસ્ત! મારો નહિ ખોટાં લટકાં,
મૂકી દેશે માથે કોઈ મટકાં.
સારું નથી દર દર ભાટકવું,
કીડીના દેશમાં લાગે ચટકાં.
બાપની જાગીર બધે ન ચાલે,
ખોટી જગ્યાએ મારે કોઈ ફટકા.
કોઈને કણું જાણીને ન જોવા,
આંખમાં નકામા રહે ખટકાં.
‘સાગર’ સંસારે આવી ભરાણા,
બલાથી બચવાના ક્યાં છે છટકાં?
ગધેડીની જાન આવી
ગધા વરને લાવી, ગધેડીની જાન આવી.
દીધું ગામ ગજાવી, ગધેડીની જાન આવી.
ઉકરડાએ આપ્યો પાવડર ઉછીનો,
મોઢે તેને લગાવી, ગધેડીની જાન આવી.
કૂતરાઓએ ડીસ્કો કર્યો, ભુંડે ગાયાં ગીત,
ઘોડે પૂંછ પટાવી, ગધેડીની જાન આવી.
‘સાગર’ તો મનની વાત મનમાં બાફતો,
બલાએ વાત ચગાવી, ગધેડીની જાન આવી.
એક કવિની લગ્ન વિષયક જાહેરાત
હોય તૂટેલ તાર, જોઈએ ન એ,
જો મગજ હોય ચાર, જોઈએ ન એ.
એમની બકબકે મળી રે’ કલ્પના,
શાંત છે જે અપાર, જોઈએ ન એ.
શોધતા થાય પગ ભલેને થાંભલા,
આવતી હો’ ધરાર, જોઈએ ન એ.
કલ્પનામાં રહી ભૂલે સંસારને,
હોય સાહિત્યકાર, જોઈએ ન એ.
સૂકલકડી શરીર છે ‘સાગર’તણું,
તોયે ઝીલે ન ભાર, જોઈએ ન એ.
ટકોરે ટકોરે
જિંદગી આ વેડફાય ટકોરે ટકોરે,
વાંદરવેડાં કરાય ટકોરે ટકોરે.
કબરમાં દાટો કે શબને બાળી નાખો,
મરતાં બધા ભુલાય ટકોરે ટકોરે.
બીજાનું જોઈ લાગતી અંતરમાં આગ,
જાતને બાળી નખાય ટકોરે ટકોરે.
‘સાગર’ રુંવે રુંવે ચેતી રહેવું પડે,
બલા વળગતી જાય ટકોરે ટકોરે.
જિંદગી
સ્વાદને પારખવાનું ચૂકી જિંદગી,
હતી ભલેને આ ખધળૂકી જિંદગી.
આગળ વધવા માર્ગ લીધો સાંકડો,
ઘસાઈને બની ગઈ ભૂકી જિંદગી.
આંકડા લગાવ્યા ને ફસાયા સટ્ટામાં,
‘ભાઈ’ના ઘેર ગીરવે મૂકી જિંદગી.
ઉકરડા છે દરેકના મોટા ભોમિયા,
ગધાની પૂંછડી જેવું ઝૂકી જિંદગી.
‘સાગર’ મારી બલાને સમજાવે કોણ?
આધુનિકતામાં બની સૂકી જિંદગી.
સતત
લેંઘાની ધૂળ થઈ ખર્યા કરે સતત.
ગાળોના વરસાદથી ભરાય નદીઓ,
તેમાં ડૂબીને રોજ મર્યા કરે સતત.
સુગંધ ફેલાવવાનું નસીબમાં નથી,
દુર્ગંધ ભેગી લઈ ફર્યા કરે સતત.
માનવજીવન જીવતાં ન આવડયું,
ઢોર બની ગંદકી ચર્યા કરે સતત.
‘સાગર’ ઠરીઠામ થવા મોકો ન મળે,
બલા અહીં ઉચાળા ભર્યા કરે સતત.